Մենք իրար տաք ձմեռներ ենք պարտք։

Դե ամեն ինչ սկսվեց ոնց որ միշտ` առավոտյան դպրոցի բակից շարժվեցինք։ Այս անգամ ուղղությունը դեպի Վայոց ձոր էր` աջ կողմում Խոր Վիրապը, Արենիի եկեղեցին, Արփա գետը։

Արժի մի անգամ էլ կրկնել

Եվա Սարգսյանի բլոգ.

Ով կմտածեր, որ Հայաստանյան հեռու գյուղերում ձմեռը կարող է այսքան հեքիաթային լինել: Երկար ժամանակ էի ես չէի զգացել ձյան մաքրությունն ու թարմությունը,և թե ինչքան հաճելի կարող է լինել պառկել ձյան վրա ու զգալ ձյան սառնությունն ու փափկությունը: Եվ այս ամենինչը տեղի էր ունենում հեռավոր ու գողտրիկ Արատես գյուղում: Անունն արդեն իսկ ասում է՝ արի ու տես: