Ինչքա՜ն բան կկորցնեի ես, եթե չլինեի Արատեսում…ու ինչքան բան են կորցրել նրանք, ովքեր չեն եղել…
Առաջին անգամ էի գնում Արատես: Անսահման ոգևորվածությամբ էի գնում, չէի համբերում, թե երբ եմ տեսնելու այն Արատեսը, որի մասին այդքան լսել եմ: Ճանապարհ ընկանք… ինչպես միշտ, մենք ամբողջ ճանապարհին խոսեցինք, խաղեր խաղացինք: Ճանապարհն ինձ նույնիսկ կարճ թվաց… փաստորեն, արդեն հասել էինք, որոշ հատված պետք է ոտքով գնայինք, քանի որ երթուղու համար դժվարանցանելի էր:
Մենք բոլորս մեր իրերով հազիվ բարձրացանք տնակներ և տեղավորվեցինք…
Դեռ տասը րոպե էլ չէր անցել, երբ մենք բոլորս արդեն ձյունն էինք վայելում և հենց այդ ժամանակ էլ սկսվեց այս ճամփորդության արկածների սկիզբը: Մենք շատ պատահական ձնագնդի խաղալու ընթացքում կոտրեցինք մեր տնակի դռան ապակին: Լավ էր, որ ոչ ոք չվնասվեց, բայց ապակու հարցը լուրջ էր:
Մենք, իհարկե, չէինք թողնի այդպես, եթե մի բան փչացնում ենք, ապա պետք է վերականգնենք: Որոշեցինք, որ տղաների մի մասը կգնա փայտ կոտրելու, որպեսզի մենք երեկոյան կարողանանք տաքանալ, իսկ մյուս մասը աղջիկների հետ կգնա ապակին վերանորոգելու և ամեն ինչ կլինի առաջվա նման:
Տեղավորվելուց հետո, որոշեցինք մի փոքր քայլել, ուսումնասիրել:
Ես, որ շատ էի ուզում ծանոթանալ շրջակայքին: Շատ տպավորված էի: Սարերով ու զրնգուն գետով շրջապատված մի տեղ էր, որտեղ կային երեք տնակներ, մարդկանց աղմուկից հեռու, սպիտակ ձնով պատված: Ցուրտ էր, բայց մենք չէինք մրսում, մթնոլորտը ջերմ էր: Ամեն ինչ շատ գեղեցիկ էր:
Արդեն երեկո էր…Արատեսում երեկոներն անցնում են անսահման հաճելի մթնոլորտում: Ընթրիքից հետո բոլորս հավաքվել էինք ակումբում և վառարանի մոտ հավաքված զրուցում, քննարկում էինք տարբեր թեմաներ: Թեյեցինք, դրսում ցուրտ էր, իսկ ներսում՝ շատ տաք, մեր սրտերում՝ էլ ավելի: Մինչև երևի թե ժամը մեկը այդպես զրուցելով անցկացրինք, իսկ հետո արդեն պետք է գնայինք քնելու, բայց…
Դե արդեն ավանդույթ է դարձել, ինչ քնել, բոլորս մի տեղ հավաքվում ենք և շարունակում երեկոն: Հավաքվեցինք ամենավերևի տնակում, որտեղ աղջիկներն էին մնում: Այնտեղ շարունակեցինք, խաղեր խաղացինք, մեր տնակի վառարանը տղաները վառեցին և արդեն բավականաչափ խաղալուց, զրուցելուց հետո հոգնած, որոշեցինք քնել: Տղաները գնացին իրենց տնակ: Իրականում մենք մրսում էինք, եղանակը ցուրտ էր, բոլորս վառարանի մոտ հավաքվեցինք, տաքացանք և այդպես քնեցինք:
Առավոտյան արթնացանք ցրտից, այնքան ցուրտ էր…Դե վառարանը գիշերը անջատվել էր և սենյակը սարսափելի ցրտել էր: Մեզ օգնության հասան տղաները, վառարանը վառեցին և մենք բոլորս գնացինք նախաճաշելու: Նախաճաշից հետո մենք պետք է տեսանյութ նկարեինք, կարդայինք Թումանյան, Չարենց, Տերյան: Այդ հրաշալի բնության մեջ ինձ համար այնքան հաճելի էր Չարենց կարդալը:
Դրանից հետո մեզ սպասում էին մարզական խաղերը: Սահնակներ վերցրեցինք, ձների մեջ մի լավ խաղացինք և բոլորս մրսած գնացինք փոխվելու, իսկ հետո՝ թեյելու:
Կրկին երեկո էր…Այն ջերմ երեկոներից, երբ մենք հավաքվում ենք ակումբում, թեյում և խաղում մեր ամենասիրելի մաֆիան: Սենյակում շարունակվող երեկոն, անսահման փորձերը վառարանը վառելու, երգերն ու պարերը, խաղերը և արդեն առավոտ է…
Հաջորդ օրն արդեն վերադարձի օրն էր, ես այնքան էի տխրել, որ պետք է վերադառնանք: Նաև գարնան առաջին օրն էր, չնայած Արատեսում դեռ ձմեռ էր, գարնան շունչ չկար անգամ: Մենք, առավոտյան արթնանալով, հավաքեցինք մեր իրերը և ճանապարհ ընկանք:
Ճամփորդությունն իսկապես հրաշալի էր, ես շատ տպավորված եմ: Այնքան եմ ուզում նորից գնալ Արատես, բայց շատ երկար ժամանակով, օրինակ՝ մեկ շաբաթով: Գնանք և վայելենք Արատեսը իր ցրտով, արկածներով, ջերմ երեկոներով:
Ես գրեթե բոլոր ճամփորդություններից այսպես տպավորված եմ վերադառնում և անսահման տխրում, երբ գալիս է վերջին օրը: Ինձ թվում է դրա պատճառը ինձ հետ ճամփորդողներն են՝ իմ ընկերները և իհարկե ընկեր Մարալն ու ընկեր Անին, ովքեր ամեն անգամ հանդուրժում և չեն բարկանում մեր խենությունների վրա, նույնիսկ, երբ չարաճճիություններ ենք անում:
Արատեսն ինձ զարմացրեց…
ԱՐԱՏԵՍԻ ԴՊՐԱԿԱՆ ԿԵՆՏՐՈՆ 