Առավոտյան աչքերդ բացում ես ու ձյունապատ լեռներն են բարի լույս ասում… մի քիչ անց արդեն երկնքի կապույտի ու լեռների գագաթների միջև նարնջագույնով է ներկվում. բարակ գիծը լայնանում է, նարնջագույնի երանգը կամաց-կամաց փոխվում է: Արևածագն է Արատեսի լեռներում:
Այստեղ ժամանակը կանգնում է: Չկան շտապող մարդիկ, չկա քաղաքին բնորոշ աղմուկը, մեքենաների ծուխն ու փոշին: Օդը մաքուր է, թթվածնի չափաբաժինը՝ անսահմանափակ:
Սպիտակի ու խամրած կանաչի համադրությանը հմայք են տալիս սեբաստացիների ժպիտները, բնության լռությունը խաթարվում է նրանց ծիծաղի զրնգոցով, երգով ու պարով:
Ձյունը միշտ հրճվանք և ուրախություն է բերում: Սահնակախաղի սպասումները չարդարացան… բայց ձնագնդի հո կխաղանք: Ճիչերն ամբողջությամբ խաթարեցին երբեմնի անդորրը: Ձյունապատ հպարտ լեռները կարծես կենդանանաում էին այդ ձայներից, ուրախության բերկրանքից:
Ձմեռային ցուրտ երեկոների ջերմացնող ընկերը խարույկն է: Զրույցներ, երգեր, քննարկումներ ու վեճեր: Իսկ կրակի մարելուն պես թվում էր ամեն բան ավարտվում է: Բայց այդպես չէ:
Երեկոն շարունակվում է վառարանի շուրջ: Կարտոֆիլի պլեճը գյուղական տան յուրահատուկ մթնոլորտ է հաղորդում: Երեկոն ամբողջացնում է լոտոն. 67, 26, սպասող կա, հաղթեցի: Ու էսպես զրնգուն ծիծաղով, բարձր ձայներով, ոգևորության, հրճվանքի, հավեսի տրամադրության ներքո ժամացույցի սլաքները պտտվում են, պտտվում և օրը փոխվում է…
Նոր տարվա լավ մեկնարկ էր ինչ խոսք…
Նյութի աղբյուրը՝ Մարթա Ասատրյանի բլոգ
ԱՐԱՏԵՍԻ ԴՊՐԱԿԱՆ ԿԵՆՏՐՈՆ 