Կա ուրի՞շ ցուցանիշ՝ շոշափելի, հանրայնորեն կարևորված, որին ուղղված լինի ճամբարն իր նպատակով, կազմակերպմամբ, բովանդակությամբ․․․
Ունենալով տարբեր ժամանակներում «Գետը բնակավայրում-համայնքում»՝ բնապահպանական-ստուգատեսային, քանդակագործական-փառատոնային հարուստ-բազմազան հեղինակային մանկավարժության փորձը, ունենալով «Դար» հիմնադրամի համայնքային զարգացման «Գագարին նախագիծ» գործընկերը, երբ որպես սեբաստացի, սովորողով-ուսուցչով-կրթական համայնքով ուսումնական օրացույցով փաստացի մտել ենք համայնք-բնակավայր, որ գետի-ջրանցքի ափին է, սնվում է Սևանա լճով, քայլելո՞ւ ենք Գագարին նախագծով մինչև վերջ, շարունակ գնալո՞ւ ենք առջևից, ինչպես մայիսի 28-ին՝ Հանրապետության օրը, մեր նվաճած բարձունքից, նայելո՞ւ ենք գետի հունին, Սևանա լճին, հիանալո՞ւ ենք, երգով-հանգով սե՞ր ենք խոստովանելու․․․ Հետո իջնելու ենք ու գնանք տուն՝ մոռանալո՞վ գլխավորը՝ Սևանա լճից սկիզբ առնող, մեր բնակավայրով անցնող գետում լողալը, ինչպես Սևանա լճում, սա՝ անդադրում ուսումնական աշխատանք որպես, ճամբարային կազմակերպմամբ միասին ձեռք բերվող արդյունք․․․ Ճամբար՝ սովորելու, գործելու միջուկում գետում լողանալու խնդիրը, իր երգով, պարով, մարզանքով, խաղերով, իր 24-ժամյա ճամբարային առօրյայով… Լավ է, որ տիար Գևորգն առաջ է ընկել ու հրապարակել նախագիծը։
ԱՐԱՏԵՍԻ ԴՊՐԱԿԱՆ ԿԵՆՏՐՈՆ 